Een paar dagen later zat ik bij de oogarts in het ziekenhuis met nog slechts de mogelijkheid om vingers te herkennen op maximaal 2 meter afstand.
De conclusie was dat ik neuritis retrobulbaris had (ook wel neuritis optica), oftewel een ontsteking van de oogzenuw achter het oog. Een stootkuur methylprednisolon via het infuus zou het herstel sneller maken, maar niet beter. Afwachten dus hoe goed het zich zou herstellen. Terloops vermeldde de oogarts ook nog even dat onderzoek uit 1985 (zo oud als ik dus) had uitgewezen dat gemiddeld 60% van de mensen met deze aandoening binnen 10 jaar MS zou krijgen. “Tja, ik twijfel wel eens of ik het erbij moet vermelden, want je moet ook niet gaan leven alsof je ziek bent”, was de reactie van de oogarts. “10 Jaar geleden stuurden we mensen met deze aandoening gewoon naar huis zonder er iets over te zeggen”.
“10 Jaar geleden stuurden we mensen met deze aandoening gewoon naar huis zonder er iets over te zeggen”.
Sindsdien leef ik inderdaad niet alsof ik ziek kan worden, maar leef ik zodat ik niet ziek zál worden. Uiteraard worden garanties niet gegeven op dit vlak, maar ik heb me de afgelopen jaren wel verdiept in datgene wat je kunt doen om MS te remmen. Er blijkt een verbazingwekkend grote hoeveelheid onderzoek te zijn gedaan naar leefstijlfactoren die de ontwikkeling van de ziekte MS kunnen beïnvloeden. De medische wereld wil daar nog niet zoveel van weten, maar het onderzoek is inmiddels wel zover gevorderd dat uit randomized control trials (RCTs, zo ongeveer het meest krachtige onderzoek dat uitgevoerd kan worden) is gebleken dat het nemen van sterke vitamine D supplementen de hoeveelheid terugvallen bij MS kan verminderen en de kans dat zich MS ontwikkelt na een geïsoleerd symptoom, zoals ik heb gehad, met tweederde kan verkleinen (zie ook hier: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4727614/).
Nog zo’n factor die uitgebreid onderzocht wordt is de balans tussen omega-3 en omega-6. In de Westerse wereld eten we gemiddeld 20 keer meer omega-6 dan omega-3. Nu is uit onderzoek gebleken dat omega-6 afgebroken wordt in het lichaam tot stoffen die het immuunsysteem aanwakkeren (denk aan ontstekingen), terwijl omega-3 juist afgebroken wordt tot stoffen die het immuunsysteem remmen. Veel auto-immuunziekten kenmerken zich door oncontroleerbare ontstekingsreacties die het eigen lichaam aanvallen (Reumatoïde Artritis, Diabetes type 1, etc.), zo ook MS. Niet verwonderlijk dat het aantal auto-immuunziekten in de wereld nog steeds toeneemt (zie hier voor MS-prevalentie: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3095836/).
Er wordt nu steeds meer duidelijk over de omega-balans in ons voedsel en er begint onderzoek op te komen waar een relatie aangetoond wordt tussen een eetpatroon met meer omega-3 dan omega-6 en verminderde ontstekingsactiviteit en verhoogde overall gezondheid bij mensen met MS (bijvoorbeeld: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4485697/).
De leefstijlverandering die ik zelf heb doorgemaakt is niet in plaats van medische zorg, maar juist een aanvulling daarop.
Er wordt vaak gezegd in het kader van dit onderzoek dat er te veel tegenstrijdige resultaten zijn om te kunnen zeggen dat leefstijl daadwerkelijk van invloed is op ziekte en gezondheid. Maar aan de andere kant is er voor MS op dit moment geen geneesmiddel. Dus als je de diagnose hebt en je hebt een kans om op zijn minst je overall gezondheid te verbeteren, want dat is een mooi bijkomend effect van de leefstijl, waarom dan niet? De leefstijlverandering die ik zelf heb doorgemaakt is ook niet in plaats van medische zorg, maar juist een aanvulling daarop. Als ik íets kan doen om ervoor te zorgen dat ik nooit zelf de diagnose krijg, dan ben ik bereid daar veel voor op te geven.
Enfin, eind 2014 ben ik dus begonnen met een radicale ommekeer in mijn eet- en leefpatroon. Het vergt behoorlijk wat discipline en heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om onderdeel van mijn leven te gaan uitmaken, maar anno nu voel ik me beter dan vóór mijn ziekenhuisbezoek en heb ik geen symptomen meer gehad (so far so good). Ik ben me gaan realiseren dat wat ik in mijn leefstijl aangepast heb een prachtig voorbeeld is van een gedragsverandering. Vandaar dat het bij tijd en wijle zo lastig was om vol te houden…
Wat het mooie is aan mijn achtergrond als psycholoog is dat ik goed geëquipeerd ben om mensen te begeleiden bij gedragsveranderingen. Dat, in combinatie met het feit dat veel mensen met MS niet zo thuis zijn in het wetenschappelijk onderzoek als ikzelf en het feit dat gedragsverandering überhaupt lastig is om alleen voor elkaar te krijgen, heeft me doen besluiten mezelf aan te bieden als hulp bij leefstijlverandering voor mensen met MS. Mijn praktijk heb ik Immensch genoemd, omdat daarin de mens centraal staat (im MENS ch) en het lichaam een immens potentieel heeft om zichzelf gezond(er) te maken. Ik heb mezelf ten doele gesteld om mensen met MS te informeren en te leren over de leefstijlkeuzes die effect kunnen hebben op het ziekteverloop en ze te begeleiden bij de (gedrags)veranderingen die daarmee gepaard gaan.
Vanaf gisteren is mijn praktijk officieel “live” en ik kijk ernaar uit om een bijdrage te kunnen leveren aan de gezondheid van mensen die te vaak te horen krijgen dat er aan MS niks te doen is!
Reacties
Een reactie posten